O tej chorobie nie jest łatwo pisać, a jednak Sylwia poradziła z tym sobie najlepiej jak umiała. I radzi sobie w procesie zdrowienia najlepiej jak umie. Pisze, że ważne są małe zmiany i kroki do przodu. Ona te kroki robi - i dlatego masz szansę przeczytać ten mądry tekst...

Walka z anoreksją

Myślę, że osoba chora na anoreksję ma szanse na wyjście choroby pod warunkiem, że sama będzie tego bardzo chciała. Musi widzieć swój problem, to, że jest chuda i za mało je i chcieć z tym walczyć. Przede wszystkim musi to być jej własna wola, gdyż tłumaczenie i namawianie innych osób nic nie da bez chęci osoby chorej.

Mam 15 lat i jestem chora na anoreksję. Myślę, ze teraz jestem w trochę lepszym stanie niż pół roku temu. Wszystko zaczęło się niewinnie – chciałam trochę schudnąć i ograniczałam jedzenie. Później przerodziło się to w chorobę, chociaż na początku tego nie zauważałam. Byłam już za chuda, a dalej chciałam się odchudzać. Rodzina i znajomi mówili mi, żebym zaczęła jeść więcej, ale ja ich nie słuchałam. po jakimś czasie zauważyłam, że jestem za chuda i myślę, ze osoba chora też może to widzieć. Przede wszystkim nie można się bać, ze jak się zje kawałek czekolady czy coś słodkiego, to od razu przytyjemy 2 kg. Każdy człowiek może sobie pozwalać na przyjemności i nie musi się bać, ze zaraz będzie miał wielki brzuch.

W moim przypadku zjedzenie czegoś wbrew mojej woli [przejawiło się wyrzutami sumienia. Gdy zjadłam coś więcej, bo miałam na to ochotę, to była to przyjemność i nie myślałam o wadze. największą siłę i chęci jedzenia oraz wyzdrowienia miałam wtedy, gdy zdałam sobie sprawę z tego jaka jestem chuda. Pewnego dnia poszłam na zakupy i zobaczyłam, ze wszystko mam za duże, wtedy się przeraziłam i przez 3,4 dni więcej jadłam. Dużo mi także dają rozmowy z rodzicami. Wtedy, kiedy oni uświadamiają mi, ze jeśli chcę żyć, to muszę jeść. Przypominają mi jaką byłam ładną dziewczyną i wcale nie grubą oraz jak wyjdę w stroju na plażę, skoro jestem taka chuda. Takie rozmowy trafiają do mnie i wtedy czuję, ze mogę wyzdrowieć i znowu jem więcej.

Serdecznie polecam osobie chorej rozmowy. Dobrze jest także zmienić swoje nastawienie do jedzenia. to nie jest nasz wróg, ale przyjaciel, który utrzymuje nas przy życiu i dodaje siły. Im więcej zjemy, tym więcej możemy zrobić ciekawych rzeczy, np. pojeździć na rowerze, popływać. gdy nie będziemy jeść, będziemy słabi. Nie musimy się opychać, ale nie możemy też głodować, bo nie starczy nam sił do życia. Musimy sobie uświadomić ile jest pięknych rzeczy na świecie i dlaczego chcemy żyć? Myślę, że gdy osoba chora zacznie więcej jeść, to po jakimś czasie zobaczy efekty i to, że lepiej wygląda zmobilizuje ją do dalszego działania. Tak było w moim przypadku. Jeśli nie będzie miała siły, aby jeść więcej, to na pewno zmiana otoczenia i wyjazd z bliskimi powinien coś pomóc.

Mój wyjazd bardzo mi pomógł, odżyłam i wróciłam w lepszym stanie. Byłam tam z rodziną, która cały czas spędzała ze mną i gdy miałam chwile słabości, mówili mi o ty i tłumaczyli, ze nie wyglądam najlepiej. Te rozmowy trafiały do mnie i starałam się myśleć inaczej: że lody pomogą mi wyjść z choroby, a nie, że to za dużo kalorii. Przy każdym jedzeniu najważniejsze jest pozytywne myślenie. Trzeba spróbować potraktować to jako przyjemność i dodatkowy krok do wyzdrowienia. Ważne są małe zmiany i kroki do przodu. na początku jabłko po 19.00 w moim przypadku było nie do przyjęcia, lecz kiedyś się przełamałam i zjadłam. Zobaczyłam, ze to nic strasznego i teraz jest to dla mnie normalne. Trzeba myśleć, ze to jest dla własnego zdrowia. Osoba chora może także sięgnąć po porady psychologa, który na pewno nie zaszkodzi, a może pomóc w wyjściu z choroby.
Myślę, że należy także akceptować siebie: swój charakter i wygląd. gdy będziemy mówić, ze jesteśmy brzydcy i niewartościowi, to inni w końcu nie będą dostrzegać naszych zalet, które ukrywamy, a będą się skupiać na wadach, które sami wyolbrzymiamy.

Gdy będziemy akceptować siebie, wtedy inni też nas tak będą traktować, nie będą dostrzegać naszych wad i będzie łatwiej walczyć z chorobą. Każdy człowiek jest wartościowy pod innym względem i warto o tym pamiętać. Gdy ja będę wiedziała, że jestem wartościowa, to wtedy będę miała więcej chęci do życia, a co z tym się wiąże – do jedzenia. Nie musimy się starać być kimś innym, lepszym, może ładniejszym. Ludzie mogą kochać nas takimi, jakimi jesteśmy i za to, że jesteśmy sobą. Nie warto być kimś innym. Należy pamiętać, ze nikt nie jest idealny, a każdy jest wartościowy, gdy jest sobą.